Franse Alpen, la Marmotte

1 juli 2000, La Marmotte

Vandaag de grote dag, gespannen en enigszins zenuwachtig kruip ik om 6 uur de tent uit. Niet al te best geslapen, ik heb eens ergens gelezen dat het verstandig is om voor een grote inspanning tijdig je vochthuishouding op orde te krijgen. Deze filosofie indachtig dronk ik gistermiddag en- avond diverse bidons water en dorstlesser leeg. Het gevolg was dat ik 's nachts een paar keer het toilet moest opzoeken.
Precies een week geleden ging de wekker ook op dit tijdstip af, toen begon ik aan de tocht richting Bourg d'Oissans, nu is het grote moment aangebroken. Zo te zien zien ben ik niet de eerste die opstaat; sommige mensen hebben zelfs al de moeite genomen een pastamaaltijd te bereiden. Ik hou het maar op brood met nutella, yoghurt en fruit.

Rond 7 uur op de fiets richting supermarkt waar op het plein de start plaats zal vinden. Als ik daar arriveer is het al een drukte van belang. Maar liefst 4500 deelnemers dit jaar, een record in de Marmotte geschiedenis.

Start bij de Casino supermartk in Bourg d'Oissans

De start verloopt overigens vrij chaotisch. Een beetje onduidelijk in welk vak je moet gaan staan. Bovendien begint voor iedereen op hetzelfde moment de tijd te lopen, ook voor diegenen zoals ik die pas na 20 minuten de echte startlijn passeren. Als recreatieve deelnemer maak ik me hier niet druk om, veel deelnemers hebben echter andere ambities en dan is het jammer van de verloren tijd.

 De eerste 15 km is het lekker inrijden, de weg loopt vlak naar de voet van de eerste berg, de Col de la Croix de Fer. Met een tempootje van ongeveer 35 km/u in een groot peloton is dat zo gepiept. Door ervaren Marmotte rijders was ik gewaarschuwd op de Croix de Fer de reserves zeker nog niet aan te spreken. Als je hier al in het rood gaat rijden kom je onherroepelijk later in de dag in de problemen. Het eerste stuk van de klim tot het stuwmeer is niet zwaar. Daarna volgt een min of meer vlak stuk, wat al snel overgaat in een procent of 8. Opeens een steile afdaling, een riviertje over en vanaf hier klimt het nog een kilometer of 15 gestaag door naar de top op 2068m, waar ik rond 10 uur arriveer na ruim 37 km te hebben afgelegd. Toppen zijn behalve hoogtepunten voor mij ook altijd rustpunten, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Na de lange klim staat er immers weer iets geheel anders te gebeuren. Maar voordat het zover is eerst water aanvullen, nieuwe energiedrank samenstellen, wat eten, kletsen en een fotootje nemen. Ga je echt voor een scherpe eindtijd dan moet je bepaalde zaken uit dit lijstje schrappen. Voor mij telt alleen het diploma dat als bewijs dient dat je La Marmotte hebt gereden binnen de gestelde tijd.

Tijdens de klim van de Télégraphe ontmoet ik de twee mensen uit Amsterdam weer, waar ik naast stond op de camping in St. Claude in de Jura. Over een klein wereldje gesproken. Even fiets ik met ze op, klets wat, maar al snel rijd ik verder, zij rijden met volle bepakking en dat gaat meestal iets langzamer.
Vanaf de top van de Télégraphe worden er slechts 150 hoogtemeters afgedaald, tot in het skioord Valloire waar de beklimming van de Galibier begint. Hier heb ik eerst op mijn gemak eens wat proviand genomen. In het kraampje ligt van alles uitgestald: allerlei soorten (gedroogd) fruit, krentenbrood, kaas, eigenlijk teveel om op te noemen. Voor het inschrijfgeld van 58 gulden krijg je in ieder geval een uitstekende verzorging onderweg. De eerste 9 kilometer van de klim bestaan uit vals plat dat je eigenlijk geen vals plat meer mag noemen, gemiddelde stijging 5%. Deze stukken vind ik altijd bijzonder zwaar; je voelt dat het flink omhoog gaat, je ziet het echter nauwelijks. Gelukkig heeft iedereen hier last van, er wordt weinig meer gesproken onderweg.

Bij Plan Lachat het beruchte bruggetje over, dat vaak in beeld wordt gebracht bij etappes uit de Tour de France en heel mooi de scheiding vormt tussen het vals plat en het echte klimwerk. Hier beginnen de laatste 8 kilometers die je gerust loodzwaar mag noemen: bijna 9% gemiddeld! Vooral in de laatste 2 kilometers voor de top volgen de haarspelden elkaar erg snel op. Ondanks het feit dat veel mensen bedenkingen hebben bij de ligfiets als klimfiets blijkt hier op de Galibier nog maar eens het tegendeel. Natuurlijk bevind ik me niet in het snelste gedeelte van het deelnemersveld, maar het geeft me een goed gevoel te merken dat ik op de ligfiets in staat ben veel mensen te passeren. Na 114,5 km sta ik op het hoogste punt van La Marmotte: de 2642 m hoge top van de Galibier. Toerist als ik ben klets ik wat, fotografeer wat en neem de tijd om de omgeving eens in me op te nemen. Op onderstaande foto zijn op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Meyegroep goed te zien, een waarlijk fenomenaal uitzicht tijdens het fietsen. Wat ik ook erg leuk vond aan de klim van de Galibier was dat je na het 'keerpunt' bij Plan Lachat telkens goed uitzicht naar beneden hebt. Je ziet dus continu fietsers aankomen vanuit Valloire, stoempend op weg naar de top. Als je al die mensen zo ziet rijden is het wel grappig te weten dat ze ruim een half uur nodig zullen hebben om op het punt te komen waar jij jezelf op dat moment bevindt. 

Top van de galibier

De laatste afdaling is ruim 50 km lang en voert van de top van de Galibier via de col de Lautaret naar Bourg d’Oissans, 13 km voor de finish bovenop Alpe d’Huez. Over het bruggetje (bekend van tv uit de Tour de France), langs de camping de berg op. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden en na al die kilometers en hellingen is het erg verleidelijk om in plaats van de berg, de camping op te rijden waar een mooi zwembad en een lekkere douche wacht. Voor menigeen eindigt hier dan ook La Marmotte.

De klim, met de kenmerkende 21 bochten, is natuurlijk bekend van de vele Nederlandse successen uit de Tour de France. Volgens de kenners zijn de eerste 5 bochten het ergst, daarna wordt het wat minder zwaar. Nu, aan het eind van La Marmotte, merk ik niet echt veel verschil. Gelukkig zorgen de naderende finish en het publiek,.wat erg enthousiast reageert als ze een ligfiets omhoog zien komen, voor een flinke stimulans. Op een aantal punten tijdens de klim wordt water uitgereikt, vanwege de warmte op de berg een welkome verrassing. Veel mensen stoppen tijdens de klim even vanwege kramp of uitputting. Achteraf blijk ik mijn krachten goed te hebben verdeeld, echt in de problemen kom ik niet. Wel wat branderige voeten maar mede dankzij de uitstekende verzorging onderweg bereik ik om iets voor 6 uur de finish. Op het felbegeerde diploma staat 10:33:56u, 16,4 km/u gemiddeld, goed voor een 1956’ste plaats in de einduitslag. 

Na boven wat te hebben uitgerust en een bord spaghetti te hebben genuttigd daal ik rond half 8 af. In bocht 20, net onder de top, ontmoet ik de Engelse jongen weer die op zijn step bijna de finish heeft bereikt. Wat een prestatie! Sommige mensen noemen het al gekkenwerk om op een ligfiets la Marmotte te rijden, maar lekker liggend met voldoende versnellingen en goed voorbereid is het best te doen. Om op een dergelijk parcours bijna 190 km te steppen is fantastisch. Hij klom iets sneller dan ik deed, maar verloor nogal wat op het vlakke. In de afdaling van de Croix de Fer stak ik hem voorbij met een snelheid van bijna 80 km/u, ik schatte dat hij toch ook wel tegen de 70 naar beneden ging op de step. Geweldig gezicht was dat.

Op de camping werd er, na een verkwikkende douche, nog lang nagekletst. Met een pilsje erbij werd de dag nog wel een aantal keren overgedaan. Felicitaties gingen over en weer, ieder had zijn eigen verhaal. Veel mensen waren verrast dat het mij op de ligfiets allemaal zo goed was vergaan. Ik eigenlijk zelf ook wel, als ik sneller kan starten en onderweg overal doorrijd moet een tijd tussen de 9 en 9½ uur mogelijk zijn. Misschien waag ik nog wel eens een poging, het was een fantastische ervaring een dergelijke zware tocht tot een goed einde te brengen.


Voor wie het graag eens op eigen houtje wil proberen:

Terug naar Vakantie op de ligfiets

Terug naar de aanloop

Verder naar de toegift