Richting Zwitserland (week1)

Van start gegaan met prachtig weer, in de loop van de dag zou het oplopen tot een graadje of achtentwintig. Wat ons betreft prachtig fietsweer. Vanuit Breda de vaste route naar Zuid Limburg gereden, dat wil zeggen eerst richting Poppel, dan Eersel en zo naar het Schelde-Maaskanaal wat verderop Zuid-Willemsvaart heet. Voor de goede orde: We hebben eigenlijk gewoon een aantal van de bekende LF routes aan elkaar geknoopt:

Traject			LF nummer	Afstand (km.)
Breda	-	Alphen	13-8	19
Alphen	-	Eersel	32-1a	35
Eersel	-	Schaft	32-2a	11
Schaft	-	Kaulille	11-16a	15
Kaulille	-	Bocholt	11-17a	7
Bocholt	-	Berg	11-18a	26

Deze route hebben we vaker gereden, wat inhoudt dat de kaart in de tas kan blijven, wat er op zijn beurt weer voor zorgt dat er niet gestopt hoeft te worden om de weg op te zoeken of te vragen. Kortom we schieten lekker op. De planning was om tot vlak voor de Belgische grens in Zuid-Limburg te rijden, maar waar de dag zou eindigen was, zoals vaak, een vraag.
Na de LF routes arriveren we in Berg, waar we met de pont de afgedamde Maas oversteken en een eigen route volgen verder naar het zuiden. Opeens herinner ik me dat bovenop Keutenberg een boerderijcamping is. Omdat Keutenberg een graag bezocht object is en we beide voorstander zijn van boerderijcampings gaan we daar eens kijken. Voor de niet kenners: Keutenberg is een gehucht, wat onder andere bereikt kan worden vanuit Schin op Geul, rij daar richting camping de Vinkenhof en verbaas u over de enorm steile helling (de eerste 50 m. zijn maar liefst 22%). Met een enorme inspanning toch fietsend boven gekomen en naar de boerderij gefietst.
Deze camping is een echte aanrader: We kregen een plekje aan de rand van de heuvel, met een prachtig uitzicht vanuit de tent het dal in. Ongelooflijk, dit is absoluut de mooiste kampeerplek die we in Nederland ooit gehad hebben. Ook de campings in Zwitserland deden bijna allemaal voor deze stek onder.
's Avonds nog wat genoten van het nog steeds warme weer, het uitzicht en de prachtig stille avond op de Keutenberg. Een bijzonder mooie zonsondergang aanschouwd, met Venus en Mars in het decor.

Zoals tijdens de meeste fietsvakanties geslapen als een beer. 's Nachts tijdens een sterrenkijkpauze van Monique bleek er al enige sluierbewolking het land binnen te trekken. Na een authentiek oud Hollands ontbijt, bestaande uit hartkeks, kaas en koffie lagen we om een uur of negen weer in fietspositie richting België. Nu wordt het ook voor de benen duidelijk: de laatste vlakke wegen van de vakantie hebben we gisteren afgelegd. Natuurlijk zijn de heuvels hier nog niet echt hoog, sommige zijn echter gemeen steil. Samen met de volledige kampeeruitrusting die we meeslepen en het aantal hellingen zorgt dit er voor dat we deze dag al vrij snel bombarderen tot de altijd lastige tweede dag.
We hadden gerekend op de Belgische bakkers die natuurlijk op zondag open zijn, en jawel, in Eupen vonden we er één. Helaas was het zo'n typisch Belgisch-witte-broden-bakker. Dit wil zeggen dat het erg lekker is, maar even voedzaam als een glas water. Het was overigens wel een krentenbrood, maar het aantal krenten dat erin zat was op twee handen te tellen.

Na Eupen nemen we de rechte doorgaande weg richting Monschau. Dit blijkt niet zo'n gelukkige keuze, alhoewel er niet veel te kiezen valt als je die kant op wilt. De wind is intussen ook van de partij en blaast ons vrolijk tegemoet. De weg is er één van het type 15 kilometer vals plat met een erg slecht wegdek zodat we halverwege echt eens uit moeten blazen en ons brood maar wegwerken. De Belgisch-Duitse grens ligt op het hoogste punt van deze weg, die vervolgens met een lekkere afdaling eindigt in het grappige -en autovrije- centrum van Monschau. Het is hier lekker druk, vol met toeristen, die vanwege het bewolkte weer vertier zoeken in het centrum van een dergelijk stadje.

Maar ja, met een lekkere afdaling erin, dat wil dus zeggen dat er een flinke klim overwonnen moet worden om terug de hoogte te bereiken die ons verder het Duitse land in zal voeren.

En stuk verderop kunnen we kiezen voor een drukkere weg of een onduidelijk aangegeven weggetje een dorp in. Het eindpunt zal hetzelfde zijn, maar de manier waarop gaat waarschijnlijk verschillen. Na rijp beraad besloten we de onduidelijke weg te nemen, die langs een stationnetje erg steil omhoog loopt, bij een boerderij het erf op lijkt te lopen, maar onverwachts een bos induikt. De inmiddels onverharde weg, slingert voert ons door het bos om ons er kilometers verderop pas weer uit te laten.

Uiteindelijk komen we via wat omzwervingen weer op een doorgaande geasfalteerde weg uit. Gezien het tijdstip, eind van de middag, wordt het langzaamaan tijd een camping op te zoeken. We vinden een stacaravan camping vlak voorbij het dorpje Hellestal, waar we een aardig plekje onder een boom krijgen toebedeeld.

Moe, maar voldaan wordt het avondritueel afgewerkt en vallen we rond een uur of 10 allebei in slaap.

Helaas zijn vanaf hier de gemaakte aantekeningen van deze vakantie spoorloos, het verslag zal vanaf hier dus beperkt worden tot de gevolgde route aangevuld met wat foto's en herinneringen.

Lekker uitgeslapen, aangemoedigd door de regen die op de tent tik. Vlakbij onze tent staat een caravan met een Duits echtpaar die het beiden allemaal zo triest en zielig vinden dat wij in de kou en regen onze tent in moeten pakken dat ze ons spontaan een ontbijt aanbieden in hun voortent. Alles erop en eraan, broodjes, thee, gekookt eitje. Dat fietst er goed in. We zitten dus met z'n vieren te ontbijten, terwijl er nog maar drie eieren zijn. Ik bied aan dat wij een ei delen, maar daar willen ze niets van weten; ontzettend aardige lui. Hij is ook een fervent fietser en hardloper, en erg nieuwsgierig naar onze ligfietsen. Een gezellig begin van de dag.

Daarna breken we op het gemak de tent af en zitten nog wat te kletsen alvorens we rond half 12 onze weg vervolgen. Vanaf Hellental trappen we onze in zuidelijke richting, over mooie en erg rustige weggetjes langs de Olefbach. Wel wordt (blijft!) het heuvelachtig.

Bij Kyllburg, een mooi plaatsje met een mooie camping vinden we het wel genoeg voor vandaag en slaan bijtijds de tent op, zodat er nog wat tijd overblijft om door het stadje te slenteren.

De rivieren blijven de trip tot nu toe domineren, we volgend De Kyll totdat we niet meer verder kunnen en aan de Moezel uitkomen.

Bij het plaasje Ehrang maakt onze tocht dus een wending oostwaarts en pikken we het prachtige fietspad langs de Moezel op. Perfect asfalt, mooie uitzichten op de heuvels met de wijnranken, en natuurlijk de meekabbelende rivier met z'n bootjes en boten. Dit bevalt prima, dus volgen we het mooi vlakke fietspad tot in Trittenheim, waar we aan het eind van de middag arriveren en een camping vlak langs de rivier vinden. Lijkt idyllisch, dit wordt slecht 's avonds verstoord door het lawaai van de spuitvliegtuigen die de wijnranken op de omringende heuvels komen bespuiten. Afgezien van dit lawaai, wat om 10 uur stopt, is het wel een erg fraai kampeerplekje.

Helaas begonnen de spuitvliegtuigen om 6 uur 's ochtends weer met hun werk, waarmee we nou niet echt blij waren. Op tijd uit de veren dus.
Omdat de Moezel naar het oosten blijft lopen, en wij op weg zijn naar het zuiden (Zwitserland) besluiten we hier onze tocht weer een zuidwaartse wending te geven. Hiervoor moeten we wel uit het Moezeldal, dat wil zeggen de omringende heuvels over. Vanaf de camping zagen we de weg al lopen, een aardige klim om 's ochtends op de nuchtere maag te doen.

Hierna wordt het allemaal wat minder zwaar; het blijft echter regelmatig klimmen en dalen, maar we hoeven niet meer van die grote hoogteverschillen te overwinnen, we blijven als het ware min of meer 'op hoogte' rijden.

Ons doel voor vandaag is Kirkel; een plaatsje ten oosten van Saarbrücken, waar volgens de kaart een camping zou zijn. Vlak voor Kirkel ontmoeten we een fietser die een tijdje met ons mee oprijdt en ons wel wil voorgaan naar de camping. Er zijn er twee, een normale en een op een veldje bij een natuurvriendenhuis. We kiezen de tweede, onder het motto van dat het daar wel lekker rustig zal zijn. Het is inderdaad wel rustig aangezien wij de enige gasten zijn.

Misschien beter voor wat animatie en aanspraak beter de andere camping gekozen. Maar ja, nu te laat. En ach, we koken lekkere macaroni en wandelen nog even naar de kasteelruïne van Kirkel, dus wat maakt het uit op welke camping je staat.

La Petite Pierre was ons thuis al opgevallen, een leuke naam voor een dorpje, daar moesten we maar eens een overnachting regelen. Aangezien la Petite Pierre in de noordelijke Vogezen ligt, moest er vandaag weer behoorlijk geklommen worden.
Vanuit Kirkel kwamen we eerst door het mooie plaatsje Blieskastel, waar we eerst maar eens koffie dronken op een terrasje. We vervolgen onze tocht over een mooi weggetje (een wit weggetje op de onvolprezen Michelinkaart die nu weer geldig is) langs het riviertje de Blies en steken tussen Nieder- en Obergailbach de Duits - Franse grens over. Al snel merken we ook aan de bebossing dat we in de Vogezen rijden. Wat is het hier ongelofelijk groen (mooi!).

La Petite Pierre blijkt een redelijk toeristisch centrum te hebben. De camping is een paar kilometer voorbij het dorp aan de rivier. Vanuit het centrum een vliegende afdaling, met een paar echte haarspeldbochten tot aan het punt waar de rivier onder de weg doorgaat. Mooie plekje voor een camping. Helaas ligt de rivier achter de bosjes, maar het is een mooi onderhouden grasplekje, we mogen niet mopperen.

Klein detail: Vergeten inkopen te doen. Ik moet dus nog 'even' terug naar het centrum (de berg op dus) om wat dingen te scoren. Zonder bepakking blijkt het allemaal wel mee te vallen en verloopt het eigenlijk gesmeerd.

Verder de Vogezen in. Eerst richting Letzelbourg, dan naar Abreschviller. We hebben deze route gekozen omdat we op deze manier over de col du Donon kunnen rijden. Deze klim loopt tot op een hoogte van 789 m. maar schijnt niet al te zwaar te zijn. Het blijkt een prachtige klim, een mooie rustige en 'groene' weg door het Foret d'Abbreschviller. Nauwelijks merkbaar wordt er geklommen. Alleen de laatste 2 kilometer is er sprake van een beetje merkbare stijging, maar probleemloos bereiken we de top. Niet de echte top, die is alleen bereikbaar via een steil doodlopen weggetje, waar we in volle vaart langsschoten, derhalve geen echte top voor ons!

Zoals meestal verloopt ook de afdaling vrij vlotjes en zodoende bereiken we over de doorgaande en drukke N420 al snel ons beoogd doel voor vandaag: Rothau. Een rustig dorp waar we een rustdag inlassen om wat kaartjes te schrijven, te lezen en wat zich nog meer aan zal dienen.

Zwitserland, week 1