Prachtig glooiend landschap, hier in de Crete
12 september 1997, vijfde etappe van
Casteldelmonte naar Bomarzo, ongeveer 75 km
Lang geleden dat we op zo'n rustige camping geslapen hadden! Omdat we graag
de oude romeinse vestingstad Carsulae wilden bezoeken gingen we op pad via een andere dan
de beschreven route. Wat al gauw overging in een onverhard pad met een aanzienlijk
stijgingspercentage. Langs de kant van de weg stonden een paar truffelzoekers met honden
die ons vertelden dat het naar Portaria nog zo'n 10 km zou zijn maar dat de weg na
ongeveer 5 km zou gaan dalen en overgaan in asfalt. Besloten onze fietsvakantie toch een
deel wandelend door te brengen. Een prachtige weg, voor ons gevoel dwars over een heuvel,
salamanders schieten vlug de berm in, totdat we inderdaad konden gaan dalen en heel
voorzichtig de fietsen weer in gebruik gaan nemen. Door putten en kuilen via Portaria in
Carsulae aanbeland, de overblijfselen dus van een romeinse stad die in 220 n.d.g.j.
gesticht werd als pleisterplaats langs de Via Flaminia. Door een aardbeving in de 1e eeuw
is de bevolking gevlucht, het stadje is pas in de 16e eeuw herontdekt! Via allerlei
plaatsjes met exotische namen (zoals San Gemini, Quadrelli, Casteltodino en
Montecastrilli) stijgend en dalen en stijgend en dalend in Bomarzo aanbeland. Hier een
bordje "Agroturistico 3 km" met tent-tekentje gevolgd. En we eindigden de dag
zoals we begonnen waren: steil klimmen en dalen over onverharde kiezelpaden, lopen dus.
Uiteindelijk kwamen we bij een prachtig groot landhuis bovenop een heuvel met een enorm
hek ervoor. Aangebeld, we waren welkom dus het hek ging open en toen we binnen waren viel
het met een lugubere dreun weer dicht. Maar we werden erg vriendelijk verwelkomd door de
eigenaar en zijn vrouw en we mochten een plekje zoeken achter het huis. Van alle gemakken
voorzien, inclusief een warme douche! Bij de landheer zelfgemaakte kaas, wijn en
zelfgekweekte tomaten en eieren gekocht. Dit gecombineerd met spaghetti en olijfolie vormt
een maaltijd waar Cas Spijkers een puntje aan kan zuigen! Als toetje konden we onze gang
gaan in de wijngaard waar hele trossen zalig smakende witte en blauwe druiven hingen. En
bij het licht van de volle maan konden we nog lang van de warme avond genieten.
Prachtig glooiend landschap, hier in de Crete
13 september 1997, zesde etappe van Bomarzo naar Trevignano Romano, 70 km
Vandaag is de dag die ons bijblijft als de dag van het slechte wegdek, al
klinkt dit waarschijnlijk dramatischer dan het in werkelijkheid is. Ook blijft het
landschap onveranderlijk heuvelachtig, al zijn de hellingen (en helaas ook de afdalingen)
beduidend korter, maar zeker niet minder talrijk dan in Toscane. Wederom liggen er diverse
prachtige dorpjes langs de redelijk rustige weg, goede voorbeelden hiervan zijn Soriano,
Vigannello en Ronciglione. Vaak hoog gelegen, wat inhoudt dat je nog een forse inspanning
moet leveren voordat je in het centrum staat, maar dat is dan ook altijd de moeite waard.
Eigenlijk durf ik wel te stellen dat de dorpjes of stadjes die je hier tegenkomt allemaal
wel aantrekkelijk zijn. Zo ook Trevignano Romano waar we over een heuvelkam heen moeten,
nog een steile klim als toetje aan het eind van de dag. Trevignano Romano ligt aan het
Lago di Bracciano waar zich volop campings bevinden. Aan een stalletje langs de weg
appels, perziken, druiven en nog meer vitamine c-bevattende voedingsmiddelen gekocht. Na
een paar kilometer bij camping "Internazionale" gekomen waar we helaas niet met
de tent aan het water konden kamperen. Deze camping kenmerkt zich doordat er veel
(sta)caravans staan. Er stond een behoorlijke wind die ervoor zorgde dat de golven die op
het strandje spoelden flink lawaai maakten. Wat schoolslag in het Lago geoefend, een
uitgebreide maaltijd genuttigd (spaghetti natuurlijk) en voor alle zekerheid
voorbereidingen getroffen om de tent waterdicht af te kunnen sluiten de komende nacht. Er
dreven namelijk erg donkere wolken over die ons inziens niet veel goeds voorspelden....
14 september 1997, zevende etappe van Trevignano naar Rome, 65 kilometer
Onze voorspelling kwam uit: het heeft flink geregend vannacht, maar dat geeft niets want
dat slaapt zo lekker! Na het ochtendritueel de weg langs het Lago weer opgepakt. De lucht
is nog steeds zwaar bewolkt maar de temperatuur is goed, warm zelfs. Een wielrenner
ingehaald die in ons kielzog bleef hangen tot vlak voor Anguilliara. Vanaf hier de borden
"Roma" gaan volgen over een drukke weg met -alweer- bijzonder slecht wegdek.
Sommige automobilisten halen de meest waanzinnige kapriolen uit om onze aandacht te
trekken. Er zijn er zelfs bij die in een bocht naast ons blijven rijden om te kijken (aan
de linkerkant van de weg, dus). Of van die gasten op scooters die achterom blijven kijken
als ze allang gepasseerd zijn. Aààààààh!
Een aantal kilometers verder kregen we al de eerste plensbui te verwerken. Een stevige
klim afgewerkt totdat de lucht weer betrok en één van de twee het voorstel deed om niet
door te rijden naar het volgende gehucht zo'n vier kilometer verderop maar een paar
honderd meter terug in een café/bar/winkeltje te gaan schuilen. Een wereldidee, want er
barstte me daar een wolkbreuk los compleet met donder en bliksem! Eng gewoon. Toen het na
zo'n anderhalf uur eindelijk weer wat opklaarde wederom vertrokken: heuveltje op en
heuveltje af, bij stoplichten rechtdoor, op pleinen linksaf, onder spoorbruggen door en
door waterplassen rijdend terwijl we de meeste kuilen probeerden te ontwijken. En ineens
in de loop van de middag stonden we op het St. Pietersplein. Een bijzondere ervaring!
Tussen de zuilen aan de rand van het plein lekker zitten eten en kijken terwijl er weer
een enorme bui losbarstte. De regen kwam met bakken gelijk uit de lucht en de donder
rammelde over het hele plein. Na een hele poos opgestapt naar de Via Aurelia waar volgens
het gidsje op huisnummer 831 een camping zou moeten zijn. Deze Via Aurelia zo'n 6
kilometer lang gevolgd door het drukke verkeer en het ging er net naar uitzien dat we de
autostrada op zouden vliegen toen we een camping-bordje opmerkten. Nog snel deze afslag
genomen en de tent opgeslagen op een nat kampeerterrein. Inkopen gedaan in een enórme
supermercato aan de overkant van de snelweg waar we via een "luchtbrug" naartoe
konden. Als avondmaaltijd deze keer -uiteraard- spaghetti. En een beetje bijtijds gaan
pitten om van de inspanningen te bekomen.
15 en 16 september 1997, bezoek aan Rome
Een kort verslag van deze dagen. Voor uitgebreidere informatie verwijs ik u weer graag
naar diverse reisgidsen. Wel wil ik graag het openbaar vervoer in Rome nomineren voor de
vergulde nachtspiegel. Ongelooflijk, onbeschrijflijk én onbegrijpelijk. De logica ontging
ons ter ene male maar het is uiteindelijk wel gelukt op de juiste plek te komen met de
hulp van een vriendelijk nonnetje. Maar niet voordat we de hele stad "by bus"
gezien hadden....
Hoogtepunten van deze dagen waren onder andere:
17 september 1997, reizen van Rome naar San Gimignano
Voor vakantiebegrippen enorm vroeg
opgestaan om zo snel mogelijk de rotzooi in te pakken, te ontbijten en naar het station te
vertrekken. Rond 7 uur was het zover en konden we ons met ingehouden adem in de straten en
het drukke verkeer van Rome storten. De gevolgde route was niet helemaal feilloos getuige
het feit dat we de gewenste trein op een haar na misten. Twee uur later de (eerstvolgende)
trein gepakt (10.20 uur). Helemaal vooraan ingestapt en de fietsen met wat scheerlijnen
van de tent vastgezet aan een raamkozijn. De conducteurs vonden het maar lastig! Iets voor
half een aangekomen in Chiusi waar bleek dat we pas om tien over half twee een verbinding
naar Siena zouden hebben. Om de tijd te verdrijven op de fiets een toertje door de stad
gemaakt en in de plaatselijke supermarkt alvast wat voedsel voor het avondmaal gescoord
(spaghetti deze keer). Het vervolg van de treinreis naar Siena verliep voorspoedig, de
enige kleine hindernis vormde de fiets-wagon waarvan de ingang zich ongeveer anderhalve
meter boven perron-niveau bevond. Geen wonder dat zo weinig italianen hun fiets in de
trein meenemen. Uiteindelijk om kwart over drie in Siena aangekomen en meteen op de
fietsen gesprongen om in één keer de goede weg te nemen naar Monteriggione, een
prachtige ommuurde stad op/tegen een heuvel geplakt. De eerste kilometers vanuit Siena wat
stijgen, maar daarna een hele lange afdaling. In deze streek komen we dan ook wat meer
fietsers tegen. Uiteindelijk na nog een adembenemende klim in San Gimignano gekomen, een
stad met een markante sky-line van zeven torens. De afslag "camping" genomen,
geheten St. Lucia bij het plaatselijke voetbalveld. De tent in een soort bos-met-terrassen
gezet waar het moeilijk was een vlakke plek te vinden. Het is erg druk op deze camping en
de drinkwatervoorziening is niet echt vlakbij. Aan de zijkant van het terrein is een
prachtig vergezicht over de heuvels die bosrijk zijn met wijngaarden en groepjes huizen.
De kleuren zijn erg mooi vooral als de zon al rood kleurt en even later op een
schitterende manier ondergaat. Met een fles Chianti uit San Gimignano en een grote tros
druiven van dit schouwspel zitten genieten. Het leven is vurrukulluk!
18 september 1997, negende etappe van San Gimignano
naar Florence,ongeveer 60 kilometer
Na een goede nachtrust de bivak opgebroken en erachter gekomen dat onze
routekaart spoorloos verdwenen is, waarschijnlijk ligt c.q. lag hij nog op een muurtje
waar we gisteren even gepauzeerd hadden in S. Gimignano. Na het afrekenen op de camping
bij het genoemde muurtje gaan kijken maar helaas. Het centrum van het stadje met de zeven
torens ingegaan met de fietsen aan de hand en in het eerste het beste winkeltje een nieuwe
routekaart gekocht. Helaas niet zo'n mooie als er bij het "onbegrensd
fietsen"-gidsje zit maar we zullen het ermee moeten doen. De rest van het stadje
verkend: behoorlijk smalle, steile straatjes gevuld met toeristen die ons behoorlijk
aangaapten. Op een pleintje naar een harpist zitten luisteren die hele mooie muziek
maakte. Een blik geworpen in de Dom vanuit de deuropening (fout gekleed!) en bij het
Etrusken-museum werden we weggejaagd omdat we de fietsen daar tegen de muur gezet hadden.
Hier houden ze blijkbaar niet van toeristen die anders zijn dan degenen die met
busladingen gelijk gelost worden. Na een poosje vertrokken, nagestaard door twee agenten
die het verkeer al aan het regelen waren. Een afdaling naar Certaldo gepleegd door het
schitterende typisch toscaanse landschap. Daarna werd het behoorlijk pittig: er moesten
een viertal heuvels bedwongen worden. Dit is dus eerst steil omhoog (percentages tot 17%),
dorpje op de top doorkruisen en dan zowat loodrecht omlaag om beneden weer van voor af aan
te kunnen beginnen. Het landschap lopend bewonderen heeft z'n charmes, maar ook nadelen!
Het laatste stuk naar Florence slingerde over en onder de autostrada over een erg drukke
weg waar zwaar geladen vrachtauto's rakelings langs denderden. In Florence herkenden we al
snel de weg van twee weken geleden en dat zorgde ervoor dat we binnen no time op het
Piazzale Michelangelo stonden. Van daaruit op het gemakje naar de camping getuft.
Aangezien het nog maar 16.00 uur was op ons dooie akkertje de rest van de dag
doorgebracht. En menig uurtje later, na nog een blik vanaf Piazzale Michelangelo op
Firenze-by-night geworpen te hebben, een eind aan de dag gemaakt.
19 en 20 september 1997, bezoek aan Florence
Het compacte centrum van Firenze bevindt zich op loopafstand van de camping aan de andere
zijde van de Arno. Het is een erg drukke stad en met name vóór de middag zijn alle
bezienswaardigheden overvol. Dit is erg jammer want het is een hele mooie oude stad met
bijzondere gebouwen en musea. Voor een overzicht/ beschrijving verwijs ik u alweer naar
een reisgids waarvan er velen Florence uitgebreid beschrijven.
De hoogtepunten vonden wij:
Firenze-by-night vanaf Piazzale Michelangelo
Ondanks de drukte hebben we ons twee dagen uitstekend vermaakt in Florence, veel te snel brak het moment van vertrek aan. Voor de laatste maal de fietsen opgetuigd, naar de bushalte gefietst waar we allerlei oude bekenden terugzagen. Erg leuk om verhalen uit te wisselen, daar was ook ruimschoots tijd voor gezien de busreis van ongeveer 19 uur. Een compliment voor de firma Oad is wel op zijn plaats, Gerard, een van de twee chauffeurs die we op de heenweg troffen, vertelde ons dat hij op de terugweg weer van de partij zou zijn. Hij beloofde ons voor een speciale ligfiets-vriendelijke aanhanger te zorgen. En jawel, onze ligfietsen konden goed beschermd op een paar dekens onderin de aanhanger bij het reservewiel. Een kwestie van klep open, fiets erin en wegwezen, geen gehannes met kuipjes/sturen/trappers demonteren ... Wij blij !!
En zo kwamen wij aan het einde van onze ligfietsvakantie in Italië,
het was een geweldige belevenis, of anders gezegd: een aanrader !!!!!!
Terug naar Vakantie op de ligfiets
Terug naar week 1